Bu kafa eve gelip apartmanın önünde sokak köpeği bulunca bizden kralı yok.
Birlikte yemek yemeler, dişi köpeklere, dişli her şeylere sövmeler, git getir oğlumlar, dur lan ben getiririmler.
İnsanın insana en benzediği saat.
Bütün hırslarının parmaklarının arasına giren köpek tüylerinden değersiz olduğu o an.
Keşkelerinle inşallahlarını kalktığın masada unuttuğun, bütün meseleleri "ölümlü dünya"ya bağladığın.
Sen öyle bakınca köpeklerinin gözleri bütün yanlışlarını yok sayar.
Huzur buldu ya cesedin, uyumaya kalkarsın, beraber 5 adım atılır apartman kapısına ama nafile o gidiş anca oraya kadar.
Belki gitme diye belki gitsen de geri gelene kadar git diye kapıya yatar.
Neyse ki o köpeklerin hepsi seninle aynı şarkılarda dem tutar.
Söylediklerin de sustukların da gölgesine gömülür.
Başı dizinin üstünde.
