Seyran

Sene ondokuz yetmişdört.

Seyran Hanım'ın Maviş, Mehmet Bey'in Mehmet olduğu zamanlar.

Mehmet Et Ve Balık kurumunda çalışıyor, Maviş kız taze öğretmen.

4. Maaşı Mehmet'in Et Ve Balık Kurumundan.

8. Ayı karı kocalıklarının.

Yeni yeni rahatlamaya başlamış eli ama aklı hep rahatsız.

Bir koltuk var üstü Afrika derisi, gerisi hep Alman.

İstanbul'un Beşiktaş'ında görmüşler, evlenmeden 3 ay evvel.

Maviş kız nefesini tutmuş vitrinin önünde. 

İlk kez o zaman dalmış gözleri o kadar uzun, Mehmet'in gözlerinin olmadığı yere.

Mehmet çok tutulmamış üstü Afrika derisi, gerisi hep Alman koltuğa ama o zamanlardan ahd etmiş Maviş'i o koltukta uyutmaya.

4. Maaşıymış Mehmet'in.

Kapı çaldığında Maviş açmış.

Mehmet kapıyı koltukla çalmış, Mehmet'in alnı nasıl terli.

Maviş kız nasıl mutlu.

Üstü Afrika derisi, gerisi Hep Alman koltukla yıllar geçirmişler.

Daha ilk yıl, misafir sigarasıyla bozulmuş façası, Maviş nasıl üzgün.

Başında beklemiş minderin, tamir olana değin.

Son misafirlikleri olmuş o tütünbaz misafirlerin.

Defalarca uyumuş Maviş Afrika görmüş, deriye başını koyarak.

Defalarca tanık olmuş Almanya görmüş koltuk, Mehmet'in Maviş'i, Mehmet Bey'in Seyran Hanım'ı öpüşlerine.

Tartıştıkları da olurmuş, mavi gözlü Seyran'la Mehmet Bey'in.

Seyran Hanım Afrikalı'nın koluna az mavi damlatmamış hani.

Çocukları olmuş Seyran Hanım'la Mehmet Bey'in.

Çok tepesine çıkmışlar, çok hırpalamışlar.

Derisi solmuş, ayağı topal kalmış, sırtında pastel boyadan yaralar açılmış.

Bir gün "ah!" dememiş ihtiyar koltuk.

112. Maaşıymış Mehmet Bey'in Et Ve Balık Kurumundan.

Kapı çaldığında Seyran Hanım açmış.

Mehmet Bey her yeri İsveçli bir koltuk ve iki nakliyeciyle çalmış kapıyı.

Seyran Hanım mutlu.

Nakliyecileri ikna etmiş Mehmet Bey, iki paket tütün parasına hem Almanya hem Afrika görmüş koltuğu sokağın köşesine bırakmaya.

Seyran Hanım kapıya kadar eşlik etmiş genç kızlık hatıralarına, tek seferde iki ciğerlik nefes çekmiş içine vedalaşırken.

Arkasından bakmak istemiş, özleyeceğini bilerek.

Pencereye doğru yürümüş.

Salonun ortasında İsveçli ile karşılaşmış.

Daha fazla yürüyememiş. 

Yeni koltuk çok rahatmış.

Seyran Hanım çok rahatsız.

9 Ay dayanmış yeni koltuk, ne ayakları Alman kadar kaslıymış ne kumaşı Afrikalı'nın derisi kadar sert.

Keşke elden geçirseydik eskisini demişler, yenisini apartmanın kazan dairesine götürürken.

Derisi Afrikalı gerisi hep Alman koltuk 4 parçaya bölünmüş.

Bir parçası yastık olmuş, kötü ressam iyi adam, sokak insanı Mustafa'ya.

Bir parçası işçi Ramazan'ın elinde üç kişiyle dövüşmüş.

Diğer iki parçası ise birlikte gömülmüşler Halkalı çöplüğüne.

Cenazede ne vefa, ne Maviş kız, ne Mehmet.

Aç çığlıklı martılar, kargalarla gülüşmüş.

Aşırı Bacanak

Bazen kendimi aşırı bacanak hissediyorum.

Hiç bacanak olmadım, medeni durumum bacanak olmaya elverişli hale gelmedi hiç, zaten tam da bu "hiç yaşamadığın halde biliyormuşsun" hissinden bahsediyorum.

Mesela hiç gece bekçiliği yapmamışsındır ama hakkında saatlerce konuşabilirsin, sonunda "abi çok sıkıcı iş" diye bağlar çıkarsın konudan, halbuki kazın ayağı öyle olmayabilir, belki adamlar kendileriyle baş başa kalıp meditasyon kafası bir deneyim yaşıyorlar her mesaide"?"

Bu bilmeden biliyor olma hali hayatın her anında karşına çıkabiliyor, özellikle konu kendini korumaksa iç güdüsel olarak en kötü senaryolar düşünülüp en güvenli yollar seçiliyor, bu yüzden çok iyi şarkı söyleyen mimarlar, çok iyi oyunculuk yapabilen ama hiç sahneye çıkamamış doktorlar ve çok iyi eş/ebeveyn olabilecekken hiç evlenmemiş bekarlar var.

Bu kendini koruma güdüsü nadiren sevdiğini koruma güdüsüne dönüşebiliyor, gerçekten mutlu edemeyeceğini düşündüğünde mesela maddi veya sağlık sorunları gibi sorunlarla uğraşıyorsan uzaklaşmayı seçebiliyorsun.

Bu noktada Yeşilçam filmlerini referans almamakta fayda var, zira yeterince ikna edici olabilirsen, karşı tarafın kendini koruma iç güdüsü devreye giriyor ve yerine alternatifler bakmaya başlıyor.

Hayatı senden daha yolunda birinden ilgi gördüğünde bum! tetiği çekiyor.

Tebrikler nurtopu gibi bir derdin daha oldu.

İş hayatındaki seçimlerimizi para yönlendiriyor, en fazla parayı en garanti şekilde kazandıracak meslek en güvenli yol olarak görülüyor, evet bir çok sabit giderimiz ve bunları karşılamak için paraya ihtiyacımız var ama aslında en büyük gider kalemimiz mutluluk.

Sahip olduğumuz parayı hep bizi daha mutlu edeceğine inandığımız şeyler için harcarız, peki bir oyun sonunda ayakta alkışlanan tiyatrocu o an yaşadığı mutluluğa eşdeğer bir mutluluk yaşamak için ne kadar harcamalı?

Demem o ki; ön yargılarımızdan ve korkularımızdan sıyrılıp kendi ruhumuza teslim olmamız şart, ancak o zaman hayatta olmamız anlamlı olabilir aksi halde programlanmış bir hayatın esiri olarak yaşlanırız, aynaya baktığınızda o beden o ruha ait değilmiş gibi gelir, hatta bazen aşırı bacanak hissederiz...

Mutlu sonlar sadece filmlerde olur, çünkü hayat tek senaryo üzerine kurulu değildir ve mutlu/mutsuz yüzlerce hikayenin toplamından oluşur. 

O gerçek "son" geldiğinde sen aramızda olmayacağın için istatistiklere gömülmenin anlamı yok. 

Biraz sıyrılmayı dene kaygılarından, katıldığın düğünlerle gömdüğün cenazeleri unutamazsın ama aynı yoldan geçmiş insanların tekrar anlamlı şeyler yaşadığını görerek hayata bağlanabilirsin.

Gerçekten dünyada başına gelebilecek tek kötü şey kendi ölümün, onun dışında yaşadıklarının tamamı tecrübe. 

Hayatını film şeridi gibi geçmeye başladığında gözünü boşluğa sabitlemiş gülümsüyor isen iyi bir hayat yaşamışsın demektir ve bunun bitmek bilmeyen stresli mesai saatleriyle elde etmen pek mümkün değil.

Yani hayatının çoğunu para kazanmak için harcıyorsan, korkarım izlediğin o son film de ofiste geçiyor olacak.

Sevdiğin işi yapıyorsan lafım yok, ama mümkün olduğunca çok gezip çok insan tanımak lazım.

Yürüdükçe güçleniyor bacakların.

Gördükçe berraklaşıyor zihnin.

Sevdikçe gençleşiyor kalbin.

Sen de biliyorsun bunun için yaratıldık, en büyük ahmaklık kendini tekrar eden karbon yıllar.

Bazen kendimi aşırı azrail gibi hissediyorum, bir gün hepinizle karşılaşacakmışım gibi, o gün geldiğinde bana anlatacak hikayelerin olsun, yolda canımız sıkılmasın, yol uzun, güle oynaya gidelim olur mu?